Այս անգամ զրուցել ենք Հայաստանի ազգային հավաքականի և «Վանի» դարպասապահ Արսեն Բեգլարյանի հետ։
Արսեն Բեգլարյանը իր պրոֆեսիոնալ կարիերան սկսել է «Գանձասարում»՝ 2012 թվականին։ 2012 թվականի սեպտեմբերին հայ դարպասապահը հրավիրվել է Հայաստանի ազգային հավաքական։
– Դարպասապահ լինելը մեծ ճնշում է ենթադրում։ Ինչպե՞ս եք հոգեբանորեն պատրաստվում խաղերին։
– Կարծում եմ, որ առաջին հերթին կա պատասխանատվության ճնշումը։ Ահա թե ինչու եմ կարծում, որ դարպասապահ է դառնում նա, ով սիրում է պատասխանատվություն։ Ես այն մարդկանցից եմ, ովքեր սիրում են այս զգացողությունը։ Եթե խաղից առաջ նյարդային եմ զգում, չեմ պայքարում դրա դեմ, դա թույլ է տալիս կամքս դուրս գալ խաղից առաջ, և արդեն խաղի ընթացքում ես հանգիստ ու կենտրոնացած եմ լինում։ Անձամբ ինձ այս մեթոդը հարմար է եղել մանկուց։
– Որ խաղն եք համարում ձեր կարիերայի ամենակարևոր պահը՝ ազգային հավաքականում կամ ակումբում։
– Կցանկանայի առանձնացնել «Գանձասարի» կազմում իմ կարիերայի առաջին պրոֆեսիոնալ խաղը։ Իմ դեբյուտը տեղի ունեցավ 2012 թվականին, հենց եվրագավաթներում, ես 19 տարեկան էի, այդ ժամանակ ես ընդամենը 4 խաղ էի անցկացրել Հայաստանի առաջին լիգայում՝ «Գանձասար 2»-ի կազմում։ Դժվար էր պատկերացնել, որ նման վճռորոշ պահին մարզիչը թիմում ինձ տեղ կվստահի։
Մենք ստիպված էինք լրացնել առաջին խաղից հետո 2 գոլի տարբերությունը։ Սակայն Սամվել Սարգսյանն այդպիսի քայլի դիմելուց չվախեցավ, ինչի համար ես նրան շատ շնորհակալ եմ։ Մենք կարողացանք հաղթել 2-0 հաշվով և անցնել հաջորդ փուլ։ Ահա թե ինչպես ես տեղ վաստակեցի հիմնական կազմում և սկսեցի կանոնավոր խաղալ։
– Դարպասապահի ո՞ր որակներն են ամենակարևորը՝ ձեր կարծիքով։
– Դարպասապահի համար ամենակարևորը հոգեբանությունն է։ Որպեսզի դարպասապահը իրացնի իր ներուժը, նա պետք է հոգեբանորեն պատրաստ լինի։ Կարևոր է նաև սառնասրտություն ցուցաբերել և վստահություն հաղորդել թիմակիցներին։ Աշխարհի բոլոր ուժեղագույն դարպասապահները առանձնանում են իրենց հոգեբանական կայունությամբ և խարիզմայով։
– Որ դարպասապահներից եք ոգեշնչվել՝ թե՛ հայ, թե՛ միջազգային։
– Երբ փոքր էի, ինձ շատ էր դուր գալիս Էդվին վան դեր Սարի խաղը։ Նա խաղացել է իմ սիրելի ակումբում՝ «Մանչեսթեր Յունայթեդում»։ Նա առանձնանում էր բոլոր բաղադրիչների գերազանց տեխնիկայով և հանգստությամբ։
– Ի՞նչ եք զգացել, երբ առաջին անգամ խաղացիք Հայաստանի հավաքականի կազմում։
– Ես առաջին անգամ խաղացի Հայաստանի ազգային հավաքականում 23 տարեկանում։ Այդ պահին ես արդեն 3 տարի էի թիմում, այնպես որ, կարելի է ասել, որ արդեն սպասում էի իմ դեբյուտին։ Առաջին րոպեները իսկապես հետաքրքիր էին, բայց հետո մեզ հաջողվեց հանդարտվել, կարևոր էր, որ առաջին խաղում մեզ հաջողվեց անառիկ պահել դարպասը։ Խաղից հետո հասկացա, որ խաղում եմ ազգային հավաքականի կազմում։ Իհարկե, սա ֆուտբոլիստի համար շատ կարևոր իրադարձություն է և մեծ հպարտության աղբյուր։
– Ինչպիսի՞ն էր զգացողությունը, երբ ստիպված էիք ներկայացնել Հայաստանը կարևոր միջազգային խաղերում։
– Իմ կարիերայի ամենակարևոր խաղը, իհարկե, Եվրոպայի առաջնության ընտրական փուլում Թուրքիայի հետ տնային խաղն է։ Հավաքականում խաղալուց երկար ընդմիջումից հետո նախապատրաստվելը հեշտ չէր։ Ես հավանաբար 3-4 օր եմ ծախսել այս խաղին պատրաստվելու վրա։ Դա յուրահատուկ պահ էր, քանի որ ճնշումը շատ մեծ էր, նման մրցակցի հետ խաղում մարդկանց նկատմամբ պատասխանատվությունը՝ առավելագույն, ցանկացած սխալ կարող էր ճակատագրական լինել։
Ցավոք, մենք չկարողացանք հաղթել, բայց կարծում եմ, որ մեր թիմը խաղաց բարձր մակարդակով։ Եթե խոսենք նման խաղերից առաջ իմ անձնական զգացմունքների մասին, ապա դա մեծ պատասխանատվություն է իմ խաղընկերների նկատմամբ, ցանկություն՝ չհիասթափեցնել նրանց և ցուցադրել իմ լավագույն կողմերը կոնկրետ խաղում։
– Ինչպե՞ս եք գնահատում ներկայիս հավաքականի ներուժը։
– Իմ կարծիքով, մեր թիմը մեծ ներուժ ունի։ Մեր առաջատար խաղացողները լավ ֆուտբոլային տարիքում են, և կան նաև երիտասարդ, տաղանդավոր ֆուտբոլիստներ, ովքեր մեկ քայլ առաջ կանեն և թիմի մակարդակն էլ ավելի կբարձրացնեն։ Վերջին մարզական հավաքի ժամանակ թիմի շուրջ շատ ենթադրություններ կային, բայց ասվածի մեծ մասը ճիշտ չէր։
Իհարկե, մենք անելիքներ ունենք, մենք սա հասկանում ենք և ամեն ջանք գործադրում ենք ցանկալի արդյունքի հասնելու համար։ Համաշխարհային ֆուտբոլը առաջ է շարժվում, և մենք պետք է համընթաց քայլենք։ Մեր երկրպագուների աջակցությամբ, վստահ եմ, որ թիմը կհասնի արդյունքների և կուրախացնի Հայաստանին մեծ հաջողություններով։
– Երբ սխալ ես անում՝ ինչպե՞ս ես կարողանում արագ վերականգնվել խաղի ընթացքում։
– Կրկին, սա հոգեբանական պահ է։ Ինչպես ավելի վաղ ասացի, հաջողակ դարպասապահը վստահություն է ներշնչում թիմին։ Միևնույն ժամանակ, բոլորը սխալներ են թույլ տալիս, այդ թվում՝ հաջողակ դարպասապահները։ Սխալից հետո, իհարկե, ես նեղվում եմ կամ նույնիսկ զայրանում։ Բայց ես հասկանում եմ, որ մենք շարունակում ենք խաղալ, իմ խաղընկերները ցանկանում են ինձանից վստահելի զգալ, ես պետք է նրանց ցույց տամ, որ սխալը ինձ վրա չի ազդել, և ես նաև կարողանում եմ օգնել նրանց արդյունքի հասնել։
Այս գործոններն օգնում են ինձ արագ վերադառնալ խաղին և մոռանալ նախկինում տեղի ունեցածի մասին։ Սա վերաբերում է նաև հաջող գործողություններին, երբ դուք փրկություն եք կատարում, պետք է մոռանալ դրա մասին և շարունակեք խաղալ, որպեսզի էյֆորիան չխանգարի ձեր խաղին։ Սա է իմ մոտեցումը նման իրավիճակներում։
– Ձեզ պատկերացնու՞մ եք ապագայում մարզչական դերում։
– Այո՛, ես ինձ տեսնում եմ այս դերում։ Ես անպայման կփորձեմ սա անել, ես ցանկություն ունեմ օգնել երիտասարդ սերունդներին։ Երբեմն ես ինձ համար նշումներ եմ անում ապագայի համար, թե իմ կարծիքով ինչն է օգտակար դարպասապահի համար և ինչը՝ վնասակար, որպեսզի իմ աշխատանքն արդյունավետ լինի։ Իհարկե, դուք պետք է ստանաք մասնագիտացված կրթություն։ Միաժամանակ, հիմա ես ամբողջությամբ կենտրոնացած եմ ֆուտբոլիստի կարիերայիս վրա, դեռ շատ բանի եմ ուզում հասնել։ Ես շատ եմ ոգեշնչվում մեր թիմով՝ «Վանով»։
