1990-ականների սկզբին Խորվաթիայում պատերազմ էր։ Փոքրիկ Լուկա Մոդրիչը ապրում էր լեռների մոտ՝ մի փոքրիկ գյուղում։ Երբ Լուկան ընդամենը 6 տարեկան էր, նրա պապիկին սպանեցին պատերազմի ընթացքում, իսկ ընտանիքը ստիպված եղավ փախչել։ Նրանք բնակվեցին փախստականների հյուրանոցում՝ աղմուկից, վախից և անորոշությունից հեռու չդառնալով։
Այնտեղ ոչ դաշտ կար, ոչ գնդակ։ Բայց փոքրիկ Լուկան ուներ մեկ երազանք՝ ֆուտբոլ խաղալ։ Նա օրերով խաղում էր հյուրանոցի ավտոկայանում՝ քարերն օգտագործելով որպես դարպաս, երբեմն էլ իր արած «գնդակով»՝ հողաթափերից փաթաթած։
Երբ ուրիշները խաղալիքներ չունեին, նա ուներ կամք։ Երբ ուրիշները կորցրել էին հավատը, նա ուներ երազանք։
Ժամանակ անց Մոդրիչին նկատեցին սկաուտները։ Բոլորը ասում էին՝ նա շատ թույլ է, շատ փոքր է, ֆիզիկապես չի դիմանա։ Բայց նա չլսեց ոչ մեկին։
Նա հավատաց իր հոգուն։
Մի օր աշխարհը տեսավ, որ նա ոչ միայն ֆուտբոլիստ է, այլ նաև առաջնորդ՝ խելացի, համեստ, անսասան։ 2018-ին նա դարձավ Աշխարհի լավագույն ֆուտբոլիստը՝ հաղթելով «Ոսկե գնդակը» և կանգնեց այն բարձրության վրա, որտեղ երբևէ հասել են միայն լեգենդները։
Այսօր Մոդրիչը միշտ հիշեցնում է․
«Պատերազմը վերցրեց իմ մանկությունը, բայց չկարողացավ վերցնել իմ երազանքը»։
Եվ հենց դա է նրա ամենամեծ հաղթանակը՝ ոչ միայն ֆուտբոլում, այլ կյանքում։
