«Մանչեսթեր Յունայթեդի» հարձակվող Մարկուս Ռեշֆորդը խոսել է իր հասցեին հնչող քննադատությունների մասին։
«Ես սովորաբար չեմ սիրում արձագանքել այն ամենին, ինչ ասում են իմ մասին։ Դա իմ էության մեջ չէ: Ես ինտրովերտ եմ: Ես նույնիսկ չեմ սիրում իմ մասին խոսել մարդկանց հետ, ում լավ չեմ ճանաչում: Այսպիսով, 99% դեպքերում ես կարող եմ անտեսել աղմուկը: Բայց երբեմն մարդիկ անցնում են իրենց սահմանները: Ես ուզում եմ, որ մարդիկ պարզապես հասկանան, թե ինչպիսի մարդ եմ ես։
Իրականում իմ մասին չեն գրում։ Նրանք կարծես գրում են Մարկուս Ռեշֆորդ անունով կերպարի մասին։ Խոսքը միայն այն մասին չէ, որ ես 26 տարեկան տղա եմ, ով գնացել է խնջույքի, կամ տղա եմ ավտոկայանատեղի տոմս ստանալու: Դա այն մասին է, թե որքան արժե իմ մեքենան, իմ շաբաթական աշխատավարձը, իմ զարդերը կամ նույնիսկ իմ դաջվածքները: Քննարկվում է իմ լեզուն, հարցականի տակ են դրվում իմ բարոյական սկզբունքները, քննարկվում է իմ ընտանիքը և իմ ֆուտբոլային ապագան։
Կարծում եմ, որ դրա մի մասը վերադառնում է համաճարակի: Ես պարզապես փորձում էի օգտագործել իմ ձայնը, որպեսզի երեխաները սոված չմնան, քանի որ ես հստակ գիտեմ, թե դա ինչ զգացողություն ունի: Ինչ-ինչ պատճառներով, թվում էր, թե սա այնքան էլ լավ չէր որոշ մարդկանց մոտ: Թվում է, թե նրանք սպասում էին, որ ես սխալվեմ, որպեսզի նրանք մատնացույց անեն ինձ և ասեն. Տեսնու՞մ եք, թե ով է նա իրականում։
Ես կատարյալ մարդ չեմ: Երբ ես սխալվում եմ, ես առաջինն եմ ընդունում, որ պետք է ավելի լավ անեմ: Բայց երբ կասկածի տակ է դրվում իմ հավատարմությունը «Մանչեսթեր Յունայթեդին», ես չեմ կարող լռել: Կարծես ինչ-որ մեկը կասկածի տակ է դնում իմ ամբողջ ինքնությունը և այն ամենը, ինչ ես պաշտպանում եմ որպես մարդ: Ես այստեղ եմ մեծացել։ Ես մանկուց խաղացել եմ այս ակումբում։ Երբ ես երեխա էի, ընտանիքս հրաժարվեց փողից, որը կարող էր փոխել իմ կյանքը, որպեսզի ես կարողանայի կրել այս զինանշանը:
Ցանկանու՞մ եք խոսել մեքենաների մասին: Պատկերացրեք, որ դուք 5, 6, 7 տարեկան եք և չորս տարբեր ավտոբուսներով եք քաղաքով անցնում՝ մարզվելու համար: Սա չափազանցություն չէ։ Հարցրեք մայրիկիս։
Ինձ հետ գնալու համար ինչ-որ մեկը ստիպված էր աշխատանքից ազատվել, քանի որ մեր ընտանիքում ոչ ոք մեքենա չուներ։ Ոչ ոք նույնիսկ լիցենզիա չուներ։ Այդ օրերին միայն երկու ավտոբուս կար քաղաք, այնուհետև մենք պետք է ոտքով գնայինք, որպեսզի փոխեինք ավտոբուսները, որպեսզի հասնեինք Սալֆորդ: Նույնիսկ հորդառատ անձրևի տակ: Իսկապես համեղ բան չկար ուտելու համար։
Ես ժամերով մարզվում էի, իսկ մայրս նստած սպասում էր ինձ՝ ոչինչ չիմանալով ֆուտբոլից, դա անում էր միայն սիրուց դրդված։ Հենց այնպես, որ կարողանամ իրականացնել «Յունայթեդում» խաղալու իմ երազանքը։ Ես վայելում էի դրա յուրաքանչյուր վայրկյանը»,- գրել է Ռեշֆորդը The Players’ Tribune-ում
